მიტოვებული სოფელი და ბედნიერება

მე და ჩემი სოფელი

       მე სულ ვამბობ, რომ არ არსებობს კუთხე, სადაც თავს ცუდად იგრძნობ, თუ იქ შენთვის საყვარელ ადამიანებთან ერთად ხარ და სულ არ მესმის იმ ადამიანების აუცილებლად დიდ და ხმაურიან ქალაქებში რომ უნდათ ცხოვრება და სადმე, პატარა, მწვანეში ჩაფლულ სოფელზე გაფიქრებაც არ უნდათ.... კიდევ სულ ვამბობ, რომ იმ ადგილებში დაბრუნებას, სადაც ბავშვობა გაატარე, რაღაც სხვა ენერგია მოჰყვება და ამიტომ კარგი კი არა აუცილებელია, წელიწადში ერთხელ ცოტა ხნით ბავშვობაში დაბრუნდე....

        იქ, სადაც ბავშვობისდროინდელი ყველა ნივთი უცვლელადაა შემონახული, ცოტა დამტვერილი, მაგრამ მაინც ისევ ისეთი, მაშინ წლების წინ რომ იყო...
        იქ, სადაც ყოველ დილით, 6 საათზე, ეკლესიის ზარი გაღვიძებს და მერე ძალიანაც რომ გინდოდეს ვერ დაიძინებ, იმიტომ რომ ამ დროს მთელი სოფელი იღვიძებს და ყველა ოჯახი ეზოში, ხმამაღლა გეგმავს დღეს..  მერე ასე უნებურად ხდები ყველას ცხოვრების მოწმე და ხანდახან ბრაზდები, შენს ცხოვრებაშიც რომ უნდათ შემოჭყეტვა....



       მერე ყველაფერი ისე მიდის, წლების წინ რომ იყო...დილით მთელს უბანში ისევ გროვდებიან და ქვეყნის ავ-კარგზე მსჯელობენ... მეზობელს ისევ მოაქვს ტოლჩით ახალმოწველილი ქაფქაფა რძე და დედაც ისევ გეკითხება, ცხელი რძე გირჩევნია თუ ცივი მაწონი, მიუხედავად იმისა, რომ ზუსტად იცის რძეს არ სვამ და მაწონი უნდა სთხოვო...            ისევ ეცინებათ ცივი წყლით პირს რომ ვერ იბან და მაგიდაზე ისევ გხვდება ცხელი საუზმე ...  
       აივნიდან ისევ მოჩანს ნახევარი სოფელი, ოღონდ სახლები აღარაა ისეთი ლამაზი, ბავშვობაში რომ იყო, სახურავებს საღებავები გადასვლია, ფანჯრები გაშავებულა და ღობეები მორყეულა... მერე, რომ ღამდება, მხოლოდ რამდენიმე ოჯახში ინთება შუქი და ხვდები, რომ ამ სახლებს უმრავლესობას უპატრონობა იმიტომ ემჩნევა, რომ მართლა უპატრონოა და მართალია, როცა ამბობენ, რომ სოფელში ცხოვრება არავის უნდა....
       შენ კი ახლა ძალიან კარგად ხარ და გიკვირს, ადამიანები ასე რატომ ფიქრობენ.... და საერთოდ, რატომ მიატოვეს სოფელი... მერე ბრაზდები, რომ გეკითხებიან გაყიდი თუ არა ამ სახლს ოდესმე და ცდილობ აუხსნა, რომ ეს შენი ბავშვობაა, შენი ცხოვრების, შენი სხეულის ნაწილია და მისი მოშორება შეუძლებელია..... 

      ხოდა, ადამიანებო, მე მგონია, რომ ზოგჯერ, არა ზოგჯერ კი არა, ხშირად, რაღაცეები კარგად რომ დაალაგო, დაკარგული ღირებულებები დაიბრუნო, სიცოცხლე შეიგრძნო და უბრალოდ, „მშვიდი ჰაერით“ ისუნთქო ცოტა ხნით ბავშვობის ადგილებს უნდა დაუბრუნდე... იმიტომ, რომ იქ სხვანაირი ჰაერი და წყალია, სხვანაირი სუნია,  სხვანაირად თენდება და ღამდება, იქ ცაც სხვანაირია, საერთოდ, იქ სხვანაირად იწყებ ფიქრს... და ხვდები, რომ ირგვლივ ყველაფერი კარგადაა, უბრალოდ შენ არ გინდა ამის გაგება ...

პ.ს. დღეს საღამოს ჩემი საზაფხულო ფილმების მარაგიდან ბოლო ფილმი ვნახეთ და ერთ-ერთი გმირი ამბობდა: „თუ გინდა იყო ბედნიერი, იყავი“ .  ხოდა ამიტომ, უბრალოდ, თუ გინდათ რომ იყოთ ბედნიერები, იყავით... ეს არც ისე რთულია და არც ისე ბევრი რამეა ამისთვის საჭირო...

ესეც დაპირებული მულტიმედია, ჩემი სოფლის ფოტოებით:)




აქაც მცირე ინფორმაცია სოფელზე.