ხანდახან ...

ხანდახან ადამიანებს გვგონია, რომ ყველა უბედურებამ ჩვენთვის მოიცალა, ყველაფერი ერთდროულად ცუდად აეწყო და საერთოდ, საშინელი, აუტანელი და ბოროტია ყველა და ყველაფერი ჩვენს ირგვლივ;

რომ ჩვენ ყველაზე ცუდ პერიოდში მოგვიწია ცხოვრება; რომ ჩვენი ქალაქი ყველაზე მოსაწყენი და ჩვენი სახლი ყველაზე არაკომფორტულია;

რომ სამსახურში ყველაფერი ამოვწურეთ და ახლის გაკეთება აღარ შეგვიძლია; რომ ჩვენს შრომას მაინც არავინ აფასებს; რომ ვერავინ ხვდება რა სარგებლობა მოგვაქვს მათთვის და რომ ზედმეტი ვალდებულებები დავიკისრეთ; რომ ირგვლივ საშინელი ერთფეროვნებაა და

10 დღეც და...

10 დღეც და სწავლას დავამთავრებ, ორთვიანი განშორების შემდეგ ისევ დავბრუნდები ახალციხეში და ყველაფერი ძველებურად გაგრძელდება....

„მეძველმანობა“ და წერილები

ასე მგონია, უცნაური ახირებები ყველა ბავშვს სჭირს, მეც მჭირდა, თანაც არაერთი.... მაგალითად, ვაგროვებდი ათას უსარგებლო ბრჭყვიალა და ბრდღვიალა ნივთს, ყუთს, გაფუჭებულ სამკაულს, მისალოც ბარათებს, ე.წ. „ატრეტკებს“, კონვერტებს, გაზეთებიდან ვჭრიდი რაღაცეებს, რაც მომეწონებოდა, ვინახავდი შოკოლადის გარეკანს, რომელზეც მაშინდელი სერიალების გმირები და რუსული ესტრადის მომღერლები იყვნენ გამოსახული...