ხევსურეთი

შატილი. 

      ესეც ასე, 18 საათიანი მგზავრობა დასრულდა; უკან ხევსურეთი, უზარმაზარი ემოცია და ბევრი ფოტოა, წინ სურვილი, რომ ეს ყველაფერი კიდევ ერთხელ ნახო, ისევ გაათიო კოშკში ღამე და მერე, დილით ადრე კოშკის აივნიდან მზის ამოსვლას უყურო, იმიტომ, რომ  შატილის დილა განსაკუთრებით ლამაზია და არსად არ თენდება ისე ოქროსფრად, როგორც ხევსურეთში.

      იმიტომ, რომ მუცო-არდოტის ხეობა ყველაზე შთამბეჭდავია იმ ხეობებს შორის, რაც ოდესმე გინახავს და მდინარეც არსად არაა ისეთი კამკამა და თეთრ-ცისფერი, როგორც ხევსურეთში.

ჯავახეთი, ხევსურეთი და თავისუფალი შაბათები

ფარავნის უზარმაზარი ტბა და საშინელი სიცივე აგვისტოში.

მე ხომ სულ ვამბობ, რომ ხანდახან რაღაც განცდებს, შეგრძნებებს, მოლენებს, ადგილებს, მუსიკასა და წიგნებსაც კი უნდა დაუბრუნდე, რომ მერე შენს ცხოვრებაში რაღაცეები შეცვალო; რაღაც დაამთავრო; რაღაც თავიდან დაიწყო; რაღაცები დააფასო და გადააფასო, ან უბრალოდ მიხვდე, რომ ეს ისაა რაც ძალიან მოგენატრა…

       მაგალითად ძალიან მაგარია, როცა ბევრი ხნის (სამი წელი არც ისე ცოტაა ალბათ) მძიმე სამუშაო შაბათების მერე აღმოჩნდება რომ აწი შაბათები სახლში ხარ. მაგარია იმიტომ, რომ  შენ შეგიძლია უბრალოდ ბევრი იბოდიალო  და არავინ არაფერზე მოგთხოვს პასუხს;