ძალიან აჩქარებული დრო და რიტმს ჩამორჩენილი ადამიანები

        ამ ბოლო დროს სულ უფრო ხშირად მიჩნდება შეგრძნება, რომ დრო სულ უფრო და უფრო სწრაფად გადის, ირგვლივ ყველაფერი ძალიან აჩქარდა და ადამიანების უმრავლესობა ამ აჩქარებულ რიტმს ფეხს ვერ უწყობს.... რომ როგორც კი რაიმე იდეა გაგიჩნდება, მაშინვე თუ არ განახორციელებ, მერე ვეღარ მოასწრებ... რომ არაფერი არ უნდა გადადო ხვალისთვის, რადგან ეს უკვე დაკარგულს ნიშნავს და რომ საერთოდ, სჯობია არცერთი წუთი არ დაკარგო უქმად, მერე სანანებლად რომ არ გაგიხდეს.... 

         ხანდახან ყველაფერი ისე მეჩქარება, რომ მეშინია და მერე ფიქრებს რომ გავყვები კიდევ უფრო მიპყრობს შიში.... ცრუმორწმუნე არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ მაინც გამკრავს ხოლმე ფიქრი, რომ იმ ადამიანებმა სულსწრაფები რომ იყვნენ დიდხანს ვერ იცოცხლეს და ცუდია მე ყოველთვის ყველაფერი რომ მეჩქარება....

მიტოვებული სოფელი და ბედნიერება

მე და ჩემი სოფელი

       მე სულ ვამბობ, რომ არ არსებობს კუთხე, სადაც თავს ცუდად იგრძნობ, თუ იქ შენთვის საყვარელ ადამიანებთან ერთად ხარ და სულ არ მესმის იმ ადამიანების აუცილებლად დიდ და ხმაურიან ქალაქებში რომ უნდათ ცხოვრება და სადმე, პატარა, მწვანეში ჩაფლულ სოფელზე გაფიქრებაც არ უნდათ.... კიდევ სულ ვამბობ, რომ იმ ადგილებში დაბრუნებას, სადაც ბავშვობა გაატარე, რაღაც სხვა ენერგია მოჰყვება და ამიტომ კარგი კი არა აუცილებელია, წელიწადში ერთხელ ცოტა ხნით ბავშვობაში დაბრუნდე....

        იქ, სადაც ბავშვობისდროინდელი ყველა ნივთი უცვლელადაა შემონახული, ცოტა დამტვერილი, მაგრამ მაინც ისევ ისეთი, მაშინ წლების წინ რომ იყო...
        იქ, სადაც ყოველ დილით, 6 საათზე, ეკლესიის ზარი გაღვიძებს და მერე ძალიანაც რომ გინდოდეს ვერ დაიძინებ, იმიტომ რომ ამ დროს მთელი სოფელი იღვიძებს და ყველა ოჯახი ეზოში, ხმამაღლა გეგმავს დღეს..  მერე ასე უნებურად ხდები ყველას ცხოვრების მოწმე და ხანდახან ბრაზდები, შენს ცხოვრებაშიც რომ უნდათ შემოჭყეტვა....

საზღვრამდე და საზღვრის შიგნით

საზღვარი, საგუშაგო. 

    ... საზღვრის შიგნით მოლაპარაკების მერე გვიშვებენ, მესაზღვრეები ჩვენს მონაცემებს იწერენ, ვისაც პირადობის მოწმობა გვაქვს იტოვებენ, გვაფრთხილებენ, რომ უკან მალე უნდა დავბრუნდეთ... ვთანხმდებით და  გზას ვაგრძელებთ.

       ოღროჩოღრო აღმართი სულ უფრო ცუდი ხდება და მანქანა გაჭირვებით მიიწევს წინ... ისეთი ჰაერია გინდა ყველაფრით ისუნთქო, ტყის სუნი მთელ სხეულს ედება და ისეთი შეგრძნება გაქვს, რომ სადაცაა ცაში აფრინდები... ცა კი ისეთი კამკამაა,  კარგად თუ დააკვირდები, საკუთარ ანარეკლს დაინახავ...